வடக்கும் தெற்கும்: தேய்ந்தது எதுவோ?

ஆயிரம்தான் சால்ஜாப்பு சொன்னாலும்.... தமிழன் தமிழன் என்று பீற்றிக் கொண்டாலும்....

தமிழ்நாட்டில் உள்ள வியாபாரிகள்/ மக்களைப் போல் பேராசைக்காரர்களை இந்தியாவில் வேறெங்கும் பார்க்க முடியாது. மிகக் குறுகிய காலத்தில் அதிக லாபம் பார்த்துவிட பேராசை கொண்டிருக்கிறார்கள்.

இவர்களில்... தமிழ்நாட்டு ஆட்டோக்காரர்களைப் போல், குறிப்பாக சென்னை ஆட்டோக்காரர்களைப் போல் உச்சபட்ச தொகைக்கு பேசுபவர்களை இந்தியாவில் வேறெங்கும் காண முடியாது. வாடிக்கையாளர்களை வாடிக்கையான ஏ.டி.எம்.மைப் போல் கருதும் கேவலம் இங்கே!

வில்லிவாக்கத்தில் இருந்து ஆட்டோவில் எழும்பூருக்குச் சென்றேன். வழக்கமாக ரூ.150 தான் என்று பேசியும், வீட்டு வாசலில் இருந்து ஏறியதால் ரூ.200ல் தொடங்கி, ரூ.180 பேரத்துக்கு வந்தார். கிளம்பும்போதே ஒப்புக்கு மீட்டரையும் போட்டுக் கொண்டார். கிளம்பும்போது சற்றே மழை பெய்தது. எழும்பூரில் நின்றபோது, மீட்டரில் ரூ.98.80ல் காட்டியது. எழும்பூரில் நின்றபோது, பின்னால் ஒரு கால்டாக்சி ஹார்ன் இருக்கிறது என்பதைக் காட்டிக் கொண்டிருந்தார். வேகவேகமாக இறங்க வேண்டிய நிலை. ஆட்டோவில் இருந்த ஒரு பையை கர்மசிரத்தையாக கீழே இறக்கி வைத்தார். ரூ.180 கொடுத்தேன். சார் நல்ல மழை. இப்படி பையை எல்லாம் வண்டியில் இருந்து யாரும் இறக்கி வைக்க மாட்டார்கள். இன்னும் ரூ. 20 கொடுங்க.. என்று மல்லுக்கு நின்றார். இன்னும் ரூ. 10ஆவது கொடுங்க என்றார். நானோ, மீட்டரை ஒரு எட்டு எட்டிப் பார்த்துவிட்டு... யப்பா... ரூ.180 கொடுத்திருக்கேன் சரியா இருக்கா பாரு.. என்று சொல்லிவிட்டு நகர்ந்தேன்.  இது போல் பல அனுபவம் இங்கே உண்டு.

இப்படி ஒரு நிலையை நான் வடக்கே பார்க்கவில்லை. அண்மையில் உத்தராகண்ட் மாநிலத்தில் அமைந்த யமுனோத்ரி, கங்கோத்ரி, கேதார், பத்ரி ஆகிய சார்தாம் யாத்திரை, ஐந்து பிரயாகைகள், உத்தரகாசி, ரிஷிகேஷ், ஹரித்வார், நைமிசாரண்யம், காசி, கயா, புவனேஸ்வர், புரி என ஒரு நீண்ட 18 நாள் ஆன்மிக யாத்திரையை நண்பர்கள் குழுவுடன் மேற்கொண்டிருந்தேன்.

அன்று...  குழுவாக வெளியில் கிளம்பினோம். காசியில்!

கால பைரவரை தரிசித்து, காசி நாயகர் விஸ்வநாதரையும் தரிசித்து இரவு 9 மணி அளவில் அங்கிருந்து சங்கர மடம் இருந்த ஹனுமன் காட்-க்கு ஆட்டோ பேசினோம். ஒருவர் ரூ.150 என்றார். ஒருவர் இதில் 6 பேர் ஏறலாம். தலைக்கு ரூ. 20. ஆனால் நீங்கள் 6 பேர் வரவேண்டும். 5 பேர் ஏறினாலும், என்னால் ரூ.100  பெற முடியாது. 6 பேருக்கு உண்டான ரூ.120ஐத்தான் தரவேண்டும் என்றார்.
என்ன கணக்கோ... ஆனால், அவரின் இந்த டீல் பிடித்திருந்தது. 16 பேர் இருந்தோம். 3 ஆட்டோக்களில் சென்றோம். ஹனுமன் காட் என்று கேட்டு ஏறினாலும், ஓரிரு சந்து பொந்து கடந்து சங்கர மட வாசலில் இறங்கினோம். இந்த முட்டுச் சந்து, முடுக்குக்கெல்லாம் கொண்டு வந்து விட்டிருக்கிறேன். மேல அஞ்சு பத்து போட்டுக் கொடுங்கண்ணு ... ம்..ஹும். வாயே திறக்கவில்லை. கொடுத்த ரூ.120 ஐ வாங்கிக் கொண்டு மறு பேச்சில்லாமல் திரும்பிப் போனார்கள்.. மூவரும்!

அடுத்து....
சங்கடமோசன ஹனுமான் கோயில் செல்ல ஸ்டாண்ட்களில் இருந்த இரண்டு ஆட்டோக்களில் ஏறினோம். சங்கடமோசன் ஆலயம் சென்றுவிட்டு... ஆட்டோக்காரர் தானே சொல்லி சோழியம்மன் கோயிலுக்குச் சென்று இறக்கி விட்டு, நாங்கள் கும்பிட்டு வரும்வரை சில நிமிடங்கள் காத்திருந்து, பின்னர் எங்களை மீண்டும் சங்கர மடத்தின் வாசலில் இறக்கி விட்டார். பேசிய தொகைக்கு மேலும் கேட்பாரோ என்று நான் எதிர்பார்க்க... இந்தக் கோவில் அங்கிருந்து வரும் வழிதான். மேற்கொண்டு நீங்கள் எதுவும் தரவேண்டாம் என்று பேசிய தொகையை மட்டுமே பெற்றுக் கொண்டார்கள்.

கயாவில்...
எல்லோரும் கோயிலுக்குச் சென்று விட்டு வந்தோம். எனக்கு சற்றே காய்ச்சல் கண்டிருந்ததால்.... அறையில் நான் ஓய்வெடுத்தேன். மதியம் கர்மா செய்பவர்கள் அட்சய வடம் சென்றுவிட்டு சாப்பிட வந்துவிட்டார்கள். பிறகுதான் எனக்கு தெரிந்தது எல்லோரும் அட்சய வடம் சென்று வந்துவிட்டார்கள் என.

எனக்கோ அதனைப் பார்க்காமல் ஊருக்கு செல்லக் கூடாதென எண்ணம். சீதையின் சாபம் பெற்ற பல்குனி ஆற்றைப் பார்த்தோம். சாபம் பெற்ற பண்டிதர்கள்/பிராமணர்களைப் பார்த்தோம். ஆனால், சீதையின் ஆசியைப் பெற்ற அட்சய வடத்தைப் பார்க்காமல் போவதாவது... என்று கூறினேன். நண்பன் கௌதம் உடனே, சங்கர மடத்தில் இருந்த ஒருவரிடம் சொல்லி வாசலில் நின்ற ஆட்டோவில் என்னை மட்டும் தனியாக ஏற்றி விட்டார். ஆட்டோக்காரர் அட்சயவட இடத்துக்கு அழைத்துச் சென்று, படிகளில் ஏறி வழிகாட்டி, சில நிமிடங்கள் காத்திருந்து, என்னை மீண்டும் மடத்தில் இறக்கி விட்டார். மடத்தில் எவ்வளவு கொடுக்கச் சொன்னார்கள் என்று ஆட்டோக்காரர் கேட்டார். எண்பது என்றேன். நான் கொடுத்த ரூ.100ஐப் பெற்றுக் கொண்டு மறு பேச்சில்லாமல் ரூ.20 ஐ திருப்பிக் கொடுத்தார்.

இதே போன்ற ஆட்டோ அனுபவம் இலாஹாபாத் என்ற பிரயாகையிலும் அமைந்தது. எந்த இடத்திலும் நம்மூர்க்காரர்கள் போன்ற அடாவடித்தனத்தை அவர்கள் வெளிப்படுத்தவில்லை.  ஆனால்.... தமிழ் தெரியாத வடநாட்டுக் காரர்கள் இங்கே ஆட்டோக்காரர்களிடம் தனியாக மாட்டிக் கொண்டால்... அவ்வளவுதான்!

இப்படி ஆட்டோ என்று மட்டும் இல்லை... பூ விற்பவராகட்டும், பிஸ்கட் விற்பவராகட்டும், கடை வைத்து டீ, காபி தருபவராகட்டும்... எல்லாவற்றிலும் சொல்லி வைத்தாற் போன்ற வணிக நேர்மை அவர்களிடம் இருந்ததைக் கண்டு என் கண்களில் பெருமித உணர்வு ~ ஆனந்தக் கண்ணீர்.

ரிஷிகேஷில்... திரிவேணி சங்கமப் பகுதிக்கு அருகே படித்துறையில் சில பெண்கள் ஒரு தொன்னையில் பூக்களை வைத்து, கங்கா மாதாவுக்கு ஆரத்தி செய்யுங்கள் என்று வரிசையாக அடுக்கி வைத்து விற்றுக் கொண்டிருந்தார். (இந்தச் சிறு கட்டுரைக்காக இடப்பட்டிருக்கும் படத்தில் - பூ விற்றுக் கொண்டிருப்பவர்). நம் ஊர்களில் கோயில்களுக்கு அருகே பிரசாத ஸ்டால், பூ, தேங்காய், ஊதுபத்தி விற்பவர்களைப் பார்த்து விட்ட எண்ணத்தில், அனேகமாக இது ரூ.20 இருக்கலாம் என்ற கணிப்பில், ஒரு பெண்மணியிடம் எவ்வளவு என்று கேட்டோம்.  ஐந்து ரூபாய் என்று அவர் சொன்னதைக் கேட்டு, ஆச்சரியப் பட்டோம். அப்படியே வந்திருந்த எல்லாரும் ஆரத்தி செய்யட்டும் என்ற எண்ணத்தில் 30 எண்ணம் வாங்கி, பூஜித்து கங்கையில் விட்டோம். இத்தனைக்கும் அந்த தொன்னையில் பூக்கள், சிறு பட்டி, நெய், திரி, ஒரு கற்பூரம், சாம்பிராணித் துண்டு எல்லாம் இருந்தது. உண்மையில், நம் ஊர்க்கார வியாபாரியாக இருந்திருந்தால், ரூ.25க்குக் குறையாமல் அதை தலையில் கட்டியிருப்பார்.

இதே போன்ற வணிக நேர்மையை ஹரித்வாரிலும், பத்ரியிலும், கங்கோத்ரியிலும் கண்டு வியந்தேன்.

இன்று காலை. குற்றாலம் பராசக்தி பள்ளியில் மருமான் அரவிந்தனைச் சேர்த்துவிட்டு... தாகத்தால் அருகில் இருந்த கடையில் என் ஃபேவரிட் சுதேசி பானம் பவன்டோ இருக்கிறதா என்று கேட்டேன்.  பாட்டிலில் இல்லை என்று சொல்லி, ஆப்பிள் பானம் appy fizz எடுத்துக் கொடுத்தார். அதன் விலை ரூ.15. இவர் கேட்டதோ ரூ.18. அதற்கான காரணம்... பிரிட்ஜில் வைத்து கூலாக தருவதாலாம்.

இன்னும் எத்தனை பஸ்-ஸ்டான்ட்களில் எம்.ஆர்.பி.யை காட்டிலும் ரூ.2 முதல் கூடுதலாக பிஸ்கட், குளிர்பானங்கள் உள்ளிட்ட இத்யாதிகள் இங்கே விற்கப் படுகின்றன. கேட்டால்... நகராட்சிக்கு கொடுக்கவேண்டும், வரி கட்ட வேண்டும், மாமூல் கொடுக்க வேண்டும். இன்னும் என்னவெல்லாம் சொல்லலாம் என புதிது புதிதாக கண்டுபிடித்தபடி இருப்பார்கள்....

ஆனால்...
இதே appy fizz நான் வாங்கிய உத்தரகாசி, தேவபிரயாகை, ருத்ரபிரயாகை, ஹரித்வார், யமுனோத்ரி, மானா கிராமம், குப்தகாசி, ரிஷிகேஷ் என எல்லா இடங்களிலும் ரூ.15க்கே கொடுத்தார்கள். எங்கேயும் இதனை ஏ டண்டா ஹை என்று சொல்லி கூடுதல் காசு கேட்க யாரும் முயலவில்லை. 5 ரூபாய் பார்லி ஜி பிஸ்கட்டை அதே 5 ரூபாய்க்கே கொடுத்தார்கள். நிம்பு பானி - எலுமிச்சை நீர் சர்பத் ரூ.10க்கே கொடுத்தார்கள். டீ ரூ.10 தான். கரும்புச் சாறு ரூ.10ம் ரூ.15ம்தான். சுட்டுத் தந்த மக்காச் சோளம் பத்து ரூபாய்தான்... அதுவும் யமுனோத்ரி கங்கோத்ரி போகும் வழியிலும் நடைபாதையிலும்! இத்தனைக்கும் அவர்கள் இவற்றை எல்லாம் கழுதையில் பொதியாகச் சுமந்து கொண்டு வரவேண்டும். வண்டி வசதி ஏதும் கிடையாது. இல்லாவிடில் தங்கள் முதுகிலோ, டோலி சுமப்பவர் மூலமோதான் இவற்றை அவர்கள் மலை உச்சிக்குக் கொண்டு சென்றாக வேண்டும். அவ்வளவு சிரமப் பட்டாலும், அவற்றில் அதிக லாபத்தைப் பார்க்க அவர்கள் முயலவில்லை. இந்த சுற்றுலா பயண சீசனும்கூட, 6 மாதம்தான். அடுத்த 6 மாதம் அவர்கள் குளிரில் நடுங்கியபடி வீட்டில் முடங்கிக் கிடந்தாக வேண்டும். இந்த 6 மாசம் சம்பாதிப்பதே, அடுத்த 6 மாதங்களுக்கு வீட்டில் அடுப்பு எரிக்க ... பயன்பட்டாக வேண்டும்.

யோசித்த போது, அவர்களின் நேர்மை நம் மனத்தில் தைத்தது என்பதை விட, எங்கிருந்தெல்லாமோ இந்த இடத்துக்கு வரும் யாத்ரீகர்களுக்கு உதவும் விதமாகவே அவர்கள் தங்கள் வாழ்க்கையைத் தியாகம் செய்வது தெரிந்தது. மானா கிராமத்தை ஒட்டி ஓர் இடத்தில், சரஸ்வதி நதி கோயிலுக்கு வழி கேட்டபோது, ஒரு மூதாட்டி... சொன்னார்... உங்களுக்கு வழி சொல்வதற்காகவே நாங்கள் இங்கே இருக்கிறோம். இது எங்கள் பாக்கியம். எங்கள் கிராமத்துக்கு வந்ததற்கு நன்றி... என்று பொக்கை வாய் திறந்து பல்லும் சொல்லும் போன ஹிந்தியில் அவர் சொன்ன அந்த விதம்.... உண்மையில் அந்த சரஸ்வதி அப்போது என் கண்களில்தான் பிரவாகமெடுத்திருந்தாள்.

புவனேஸ்வர் கடந்து பூரியில்... கோயில் எப்போது திறக்கும். தேரோட்டமாயிற்றே. ஸ்வாமி புறப்பாடு எப்போது...? என்றெல்லாம் நம் உணர்வில் சிலரிடம் விசாரிக்க....

மகாபிரபு 7 மணிக்கு எழுந்திருப்பார். மகாபிரபு 7.30க்கு ஸ்நானம் செய்வார். மகாபிரபு 8 மணிக்கு மண்டபம் வருவார்...நீங்கள் டிக்கெட் வாங்கவில்லை எனில் மகாபிரபுவைப் பார்க்க முடியாது.....

யார் அந்த மகாபிரபு...? நம் மனத்தில் தோன்றும் கேள்விக்கான விடை... யாரை நாம் புறப்பாடு கண்டருள்வார் என்றும், கோயில் என்றும் நம்மை விட்டு அன்னியராய் அது ஏதோ ஒன்று என்ற ரீதியில் அன்னியப் படுத்திக் கொண்டிருக்கிறோமோ.... அந்த ஜகந்நாதரைத்தான்!
ஜகந்நாதர் அவர்களுக்கு மகாபிரபு. எஜமானன். அவரே எல்லாவற்றையும் செய்கிறார். நாம் எதையும் செய்விக்கவில்லை.

இந்த உணர்வு தான்.... ஸ்ரீவல்லபாசார்யர் அருளிய புஷ்டி மார்க்கத்தின் வேர். இந்த அடிப்படை உணர்வுதான் அவர்களை ஆட்டிப் படைக்கிறது.
இந்த உணர்வு எல்லாம் பக்தர்களிடமும் வணிகர்களிடமும் கண்டேனே ஒழிய, அங்கிருந்த பண்டாக்களிடமோ, பண்டிட்களிடமோ, பிராமணர்களிடமோ.... ம்ஹும். காணவில்லை.

நேர்மையற்ற தன்மை அங்கிருந்த வேத பண்டிட்களிடம் இருந்தது. சில இடங்களில் இந்த பண்டிட்கள் என்ன தெரிந்து வைத்திருக்கிறார்கள் என்று சோதிக்கும்படியாய்... சூக்தாதிகளும், ருத்ர சமகங்களும் சொல்லி அவர்களின் அடிப்படையை ஒரு பார்வை பார்க்கும்படியாய் ஆனது.  அள்ளிக் கொடுத்தாலும் தகுதி அறிந்து கொடுக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம்தான்.  சொல்லி வைத்தாற்போல், யமுனோத்ரியிலும், பத்ரியிலும், கங்கோத்ரியிலும், கயாவிலும், புவனேஸ்வர் லிங்கராஜா கோயிலிலும்..... அடடா!

வந்ததும் கையில் பூவைக் கொடுத்து, சங்கல்பம் சொல்லி, பேரைச் சொல்லுங்க என்று கூறி.... ஒரு கட்டத்தில் நிறுத்தி.... ம் இப்போது சொல்லுங்க... எவ்வளவு பணம்...? குறைந்தது 551 என்று கூறி....  புவனேஸ்வர் லிங்கராஜா கோயிலில் அந்த பண்டாக்கள் கேட்கும்போது....

காசி விஸ்வநாதர் கோயிலில், மாலை நேர சப்த ரிஷி பூஜை ஆகிக் கொண்டிருக்க.... கிடைக்கும் சிறிய இடைவெளியில் ஜஸ்ட் ஒரு நிமிசம் எட்டிப் பார்த்து சுவாமியை தரிசிக்க.... ஆளுக்கு தலா ரூ. நூறு பேரம் பேசிய ஒரு புரோகிதர்...

கலர் கலராக கயிறு வைத்துக் கொண்டு, ஏதோ மந்திரம் முணுமுணுத்து, கையில் கட்டி விட்டு, ரூ.10 போடுங்க என்று சொல்லும் சில புரோகிதர்கள்....  (நைமிசாரண்யத்தில் இந்தப் போக்கில் இருந்து மாறுபட்ட புஜாரிகளைப் பார்த்து சந்தோஷப் பட்டோம் என்றாலும்.... ) - தினுசு தினுசாகப் பார்த்தாயிற்று!

இப்போது...
எனக்கு இதன் சூட்சுமம் நன்றாகப் புரிந்தது. வெகுஜனங்களிடமும், அங்குள்ள வர்த்தகர்களிடமும் இருக்கும் அந்த உணர்வு.... இழையோடிய ஆன்மிக உணர்வு. கங்கா மையா கீ .. ஜெய் என்று கோஷம் எழுப்பும்போதும், ஜெய் பத்ரி விஷால் கீ, யமுனா மையா கீ, போலோ கேதார் பகவான் கீ... எனும் போதும்,  அவர்கள் எவருமே வியாபாரத்தை வெறும் வியாபாரமாகச் செய்யவில்லை. உள்ளுள் கரைந்த ஆன்மிக உணர்வுடன், அதே ஆன்மிக உணர்வில் யாத்திரை வரும் சக ஆன்மிகருக்கு உதவி புரியும் விதமாய் நடந்து கொள்கிறார்கள்.
இந்த ஆன்ம உணர்வுதான் அடுத்த 6 மாசத்துக்கு என்ன செய்யப் போகிறோம் என்ற கவலையைக் கூட அவர்களிடம் இருந்து அகற்றி விடுகிறது.

கொள்ளை லாபம் பார்க்கும் லாட்ஜ்-களை நாங்கள் பார்க்கவில்லை. பஸ்ஸில் பயணித்துக் கொண்டே இருக்கிறோம். மலைப் பாதை. இரவு 8 மணி. மேற் கொண்டு மலைப் பாதையில் போவது பாதுகாப்பற்றது என்று ஓட்டுநர் உணர்கிற போது,  ஓர் இடத்தில் நிறுத்துகிறார். அங்கிருக்கும் தங்கும் விடுதியில் அறைகளை வாடகைக்கு எடுக்கிறோம். நம் ஊர்களை யோசித்துப் பார்க்கும் போது, வாடகை வெகு சொற்பம். ஒரு படுக்கைக்கு ரூ.125. அல்லது சில இடங்களில் ரூ.150 என்று வருமாறு.... வாடகை. 4 பெட் போட்ட அறையில் ரூ. 600 வாடகைக்கு இரவு தங்கிக் கொள்ளலாம். கட்டில், மெத்தை, குளிருக்கு இதமாய் கம்பளி, கனத்த போர்வை... தேவைப்பட்டால் வென்னீர்.... இத்யாதிகள்.
உண்மையில் மலைப்பாகத்தான் உள்ளது.

உ.பி., பிகாரில் சாதாரண மனிதர்களின் கதை வேறென்றாலும், அவர்கள் அடாவடி செய்பவர்கள், ரயில்களில் அவர்களின் நடத்தை வேறு மாதிரி என்றாலும், ஆன்மிக உணர்வைப் பொறுத்தவரை நேர்மையாகவே இருக்கிறார்கள்.

இப்போது தமிழகத்தை யோசித்துப் பார்க்கிறேன்.

ஆன்மிகம் தழைத்த பூமி இதுவே. என்னதான் ராமனும் கிருஷ்ணனும் வடக்கே அயோத்யாவும் மதுராவும் என்று கொண்டிருந்தாலும், இந்தியா முழுவதும் வியாபித்திருக்கும் அத்வைதமும், விசிஷ்டாத்வைதமும் த்வைதமும் தோன்றியது தெற்கேதான். சங்கரரும் ராமானுஜரும் தமிழ் மண்ணில் தோன்றியவர்கள். அவர்களின் உபதேசங்களே பாரத தேசத்தை முழுதாக ஆண்டு கொண்டிருக்கிறது. ஆழ்வார்களின் பாசுரங்கள் வடக்கே நைமிசாரண்யம், பிரயாகை உள்ளிட்ட வடநாட்டு திவ்ய தேசங்களில் ஹிந்தியில் எழுதப்பட்டு, தமிழ் உச்சரிப்புடன் பாடப்படுகிறது. அதன் அர்த்தங்களை கோயில்களில் எழுதிப் போட்டிருக்கிறார்கள். அப்படியாக தமிழும் தமிழனும் பாரதத்தின் ஆன்மிக வேரைக் கொண்டிருக்கும் போது.... தமிழகம் எப்படி இருந்திருக்க வேண்டும்..???

மூவேந்தர்கள் கோலோச்சிய தமிழகம். அன்ன சத்திரம் ஆயிரம் நாட்டல்.... என்று ஆன்மிகப் பயணத்தை ஊக்குவித்து, வசதிகள் செய்து கொடுத்த மன்னர்கள். ஏன்... பல்லவனும் சாளுக்கியனும்கூட அன்ன சத்திரத்தையும், ஆலயங்களையும் போஷித்தார்கள். யாத்ரீகருக்கு மன்னர்கள் செய்த மரியாதை தனி.

தமிழகத்தில் உள்ள கோயில்களுக்கும் கட்டடக் கலைக்கும் பிரமாண்டத்துக்கும் ஏணி வைத்தாலும் வடக்கு எட்டாதுதான்! ஆனால்... யாத்ரீகர்களுக்கு வசதி செய்து  கொடுத்து, இதே ஆன்ம உணர்வுடன் பார்ப்பதில்....? ம்ஹும்! நாம் ஏணி வைத்தாலும் அவர்களின் உணர்வுக்கு எட்டவே மாட்டோம்.

சத்திரங்கள் வைத்து போஷித்த இடங்கள் எல்லாம் இன்று சுவடு தெரியாமல் அழிந்து போய் விட்டன.

இன்று..? வடக்கேயிருந்து ராமேஸ்வரத்துக்கோ அல்லது திருவரங்கம், மதுரை, பழனி என ஆலயங்களுக்கோ வருபவர்கள்... தங்குவதற்கு ஏற்ற அன்ன சத்திரங்கள் கிடையவே கிடையாது.

நாம் வடக்கே சென்றால், ரூ. 5க்கு ஒரு ரொட்டி கிடைக்கிறது. 4 ரொட்டி, ஒரு தயிர் சாப்பிட்டாலே வயிறு நிறைகிறது. ஆனால், இங்கே 2 இட்லி கூட ரூ.25க்கு குறைந்து இல்லை.

நாத்திகம் பேசி நாட்டை நாறடித்தவர்களால்... இன்று தமிழகம் தலை தொங்கித்தான் கிடக்கிறது. கோயில்கள் - வணிக கேந்திரங்கள் ஆகிவிட்டன. சாமியைப் பார்க்க காசு. நடக்க காசு. செருப்பைப் போட்டால் காசு. பூவெல்லாம் வாங்கிப் போய் சாமிக்குப் போடவே முடியாது. அது பணக்காரனுக்கான அடையாளம். இங்குள்ள சுவாமிகள் எல்லாம் ஏழைகளிடம் இருந்து அன்னியப் பட்டு விட்டார்கள். ஆலயங்கள் வகை தொகை இல்லாமல் சாதி பேதமற்று அனைவருக்கும் பொது என்று ஆகிவிட்டன. ஆனால், வர்க்க பேதம் ஒன்றிலேயே அவை தற்போது நிலை பெற்று விட்டன. காசேதான் கடவுளடா என்று பாடிப் பாடி, காசில்லை எனில் கடவுள் இல்லை என்ற வர்த்தகத்தை பெரிதாக வளர்த்தாயிற்று.

எப்போது பள்ளிகளில் ஆத்திசூடியும் கொன்றைவேந்தனும் ஒழுக்க நெறியும் என நல்போதனைகளை விட்டுவிட்டோமோ.... அப்போது முதல் ஒழுக்க நெறியை ஏளனப் படுத்தும் போக்கு பிஞ்சு நெஞ்சிலேயே நஞ்சாய் முளை விட்டாயிற்று. எல்லாவற்றிலும் தகிடுதத்தம். எல்லாரிடமும் நேர்மையற்ற தன்மை. எல்லாரிடத்தும் ஒழுக்கக்கேடு. பேச்சு ஒன்றும் செயல் ஒன்றுமாய் வயிற்றுப் பிழைப்புக்கு நடிக்கும் மக்கள். காசுக்கு ஆலாய்ப் பறக்கும் போக்கு. ஒழுக்கம் விழுப்பம் தரலான் என வெறுமனே பாடம் படித்து விளக்கிக் கொண்டிக்கும் மனப்பாங்கு....

எப்படி இருந்த தமிழகம். ... இப்படி ஆகிவிட்டதே என்ற துர்பாக்கிய நிலைதான்!

இப்போதெல்லாம் எனக்கு தமிழன் என்று சொல்லடா தலை நிமிர்ந்து நில்லடா என்று பொய்யாக வெற்று வார்த்தை சொல்லி பீற்றிக் கொண்டிருக்கத் தோன்றவில்லை.

நம் நெல்லை பரணிக்கரை பத்தமடையில் பிறந்து கங்கைக் கரை ரிஷிகேஷத்தில் ஐக்கியமான சுவாமி  சிவானந்தரின் வழியில்....

ரிஷிகேஷத்தையும் ஹரித்வாரையுமே என் மனம் இப்போது நாடுகிறது !